RORY Gallagher (1948-1995)
Γεννημένος το Μάρτη του '48 στο Μπάλισανον και μεγαλωμένος στο δυτικό Κορκ, ο Γκάλαχερ άκουσε τα μπλουζ από το ραδιόφωνο του ΒΒC και του ραδιοφωνικού σταθμού της αμερικάνικης βάσης στο Αμβούργο. <<Δεν είχα πικάπ, έτσι η πρώτη μου επαφή με τα μπλουζ ήταν ένα τραγούδι του Μάντι Γουότερς στο ραδιόφωνο>>, διηγιόταν ο Γκάλαχερ. <<Με χτύπησε σαν κεραυνός. Δεν είχα ακούσει ποτέ μου κάτι αντίστιχο με τόσο πάθος. Την επόμενη μέρα πήγα στη δημόσια βιβλιοθήκη και δανείστηκα ό,τι βιβλίο υπήρχε για να μελετήσω τα μπλουζ>>.
" Στο Κορκ αρχίζεις να τραγουδάς πριν καν μπουσουλήσεις. Όλη μου η οικογένεια τραγουδούσε. Οι Ιρλανδοί πάντα τραγουδάνε πάνω από ένα ποτήρι μπύρα "
Στα εννέα του χρόνια πήρε την πρώτη του ακουστική κιθάρα και στα δώδεκα την αντικατέστησε με την πρώτη ηλεκτρική του, ενώ συμμετείχε και σε μια Showband, την Fontana, παίζοντας σε αίθουσες χορών. <<Ήταν ο μόνος τρόπος τότε να βγάζεις χρήματα από την ηλεκτρική κιθάρα>> έλεγε. <<Στα δεκαεπτά μου όμως αποφάσισα να τους εγκαταλείψω. Είχα ήδη γράψει τα δικά μου τραγούδια και έψαχνα μπάντα για να τα δοκιμάσουμε στο κοινό>>.
Έτσι, μαζί με τον ντράμερ Τζον Κάμπελ και τον μπασίστα Όλιβερ Τάλμποτ πήγαν στο Αμβούργο όπου έπαιζαν το μπλουζ ροκ του Ρόρι. Για τον Ρόρι το Αμβούργο στα μέσα του '60 ήταν ο ιδανικός τόπος για μια ροκ μπάντα. Ένα χρόνο αργότερα παίζει στα κλαμπ του γερμανικού λιμανιού με τους Taste, τον Τζον Γουίλσον στα ντραμς και τον Ρίτσαρντ ΜακΚράκεν στο μπάσο. Οι κριτικές της εποχής τους συνέκριναν με τους Cream και τους Jimi Hendrix Experience. Οι Taste άντεξαν δύο χρόνια, κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους και διαλύθηκαν στις αρχές του 1971 εξαιτίας "εσωτερικών διενέξεων".
<<Η σάγκα των Taste είχε φτάσει στο τέλος της τότε..>> έλεγε ο Ρόρι. <<Όχι μόνο δεν ήμασταν δημιουργικοί αλλά δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνία μεταξύ μας..>>
Ο Γκάλαχερ μέσα στη δεκαετία του '70 κυκλοφόρησε δέκα δίσκους. Ανάμεσά τους, δίσκους-ορόσημα στην πορεία του, όπως το Tatoo, το Against The Grain και το Calling Card. Tην ίδια εποχή διέσχιζε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με μαραθώνιες περιοδείες. Ο δίσκος "Rory Gallagher" κυκλοφορεί το 1971 και πουλάει 35.000 αντίτυπα. Έχοντας αποκτήσει αυτοπεποίθηση και σταθερή μπάντα, τον μπασίστα Τζέρι ΜακΑβόι και τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ, ο Ρόρι κυκλοφορεί τον ίδιο χρόνο τον "Deuce".
" Έχω προετοιμαστεί να παίζω σχεδόν καθημερινά..Γιατί μόνο με τις συναυλίες χτίζεις μια αυθεντική και σταθερή επικοινωνία με το κοινό σου. "
Ο δίσκος του "Live in Europe", από τη θριαμβευτική του περιοδεία στην Ευρώπη, γίνεται χρυσός στη Βρετανία. Ωστόσο, ο Ρόρι θεωρούσε πιο σημαντικό γεγονός την πρόσκληση του ήρωά του, του μπλούζμαν Μάντι Γουότερς, να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις του "The London Muddy Waters Seasons". To 1973 επιστρέφει στο στούντιο για να κυκλοφορήσει πρώτα τον δίσκο "Blueprint" και μετά τον "Τatoo". Tην ίδια περίοδο συμμετέχει ως κιθαρίστας στο "The Session" του Τζέρι Λι Λιούις στο Λονδίνο, ενός άλλου ήρωά του.
<<Υπήρχε μια διάχυτη αίσθηση απειλής και παραφροσύνης, όποτε ο Τζέρι ήταν στο στούντιο>> διηγιόταν ο Ρόρι. <<Αν κάτι τον ενοχλούσε, αμέσως σήκωνε το αριστερό μπατζάκι του παντελονιού του, όπου σε μια θήκη στον αστράγαλό του είχε κρυμμένο το όπλο του!>>..
Όσο για την ιστορία με τους Rolling Stones τον επόμενο χρόνο, <<..απλά μετά την αποχώρηση του Τέιλορ έψαχναν κιθαρίστα και δοκίμαζαν μια σειρά από μουσικούς>> έλεγε ο Ρόρι. <<Πήγα και εγώ, ο Μικ με ήθελε, αλλά είχε συνεχείς συγκρούσεις με τον Κιθ, και πίστεψα ότι τελικά διαλύονταν οπότε κ έφυγα για περιοδεία. Δεν ήθελα να ρισκάρω με μια μπάντα όπου υπήρχε τόση ένταση, και τελικά πήραν τον Ρόνι Γουντ>>.
Το 1974 κυκλοφορεί τον δίσκο "Ιrish Tour" με ζωντανές ηχογραφήσεις του από τις συναυλίες στο Δουβλίνο, το Κορκ και το Μπέλφαστ. Είναι η εποχή που θεωρείται ήρωας από τους Ιρλανδούς επειδή είναι ο μόνος μουσικός που τολμάει και παίζει μέσα στο φλεγόμενο Μπέλφαστ. Ο ίδιος όμως αρνείται αυτήν την τιμή. <<Απλά δεν ξεχωρίζω τη Βόρεια Ιρλανδία από την υπόλοιπη πατρίδα μου>> εξηγούσε. <<Και εκεί οι άνθρωποι είχανε περισσότερη ανάγκη από τη μουσική μου. Δεν είμαι ήρωας. Αλλά αν οι βρετανικές κατοχικές δυνάμεις είχαν εμποδίσει τη συναυλία, σίγουρα θα γινόμουν ήρωας>>.
Παρά τη στάση του στο ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Γκάλαχερ ποτέ δεν έγραψε κάποιο τραγούδι διαμαρτυρίας. <<Μετά το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, γράφτηκαν τόσα πολλά τέτοια τραγούδια που τώρα έχουν χάσει κάθε επιρροή στο κοινό>> υποστήριζε. <<Από την άλλη, όλα τα τραγούδια αυτού του είδους μοιάζουν με πρωτοσέλιδους τίτλους εφημερίδας. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι κάποιος μπορεί να ακούει τα τραγούδια μου με την ίδια απάθεια που διαβάζει την πρωινή του εφημερίδα>>.
" Ποτέ δεν έχω έτοιμες λίστες τραγουδιών στη συναυλία. Βγαίνω στη σκηνή και τότε αποφασίζω τι θα παίξω. Απεχθάνομαι τα στερεότυπα.. "
Τον Σεπτέμβρη του 1981 ο Ρόρι Γκάλαχερ έρχεται και στην Ελλάδα, όπου υπάρχει φανατικό κοινό, για μια συναυλία στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Εκεί παίζει μπροστά σε 40.000 άτομα.. <<Είδα τις πρώτες φλόγες να ξεπηδάνε από το πίσω μέρος του γηπέδου..>> διηγιόταν ο Ρόρι. <<Οι δρόμοι της Αθήνας καίγονταν, επειδή, απ' ό,τι άκουσα, δεν άφηναν τον κόσμο να φτάσει στη συναυλία. Οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε πεδίο μάχης και η Αστυνομία έριχνε συνεχώς δακρυγόνα. Ήταν μία από τις χειρότερες καταστάσεις που έχω ζήσει. Φύγαμε από τη σκηνή κλαίγοντας από τα δακρυγόνα. Στα παρασκήνια όλοι ήταν πανικόβλητοι. Ανάμεσα στους διοργανωτές υπήρχαν και κάτι τύποι που έμοιαζαν με παραστρατιωτικούς και τριγυρνούσαν κοιτώντας μας απειλητικά. Έτσι μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Στη διαδρομή όμως μείναμε από βενζίνη και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε στους αθηναϊκούς δρόμους όπου οι νέοι συγκρούονταν με την Αστυνομία. Ήταν ένας εφιάλτης, αλλά η συναυλία ήταν μία από τις καλύτερες που είχαμε δώσει ποτέ!>>.
Στο μεταξύ το πανκ είχε ξεσπάσει, το μπλουζ ροκ έμοιαζε πια παλιό, αλλά ο Ρόρι συνέχιζε τη μοναχική του πορεία. <<Δε με νοιάζει όταν με αποκαλούν ανεξάρτητο, αλλά δε θα ήθελα ποτέ να είμαι ο τελευταίος σταυροφόρος σε οτιδήποτε..>>
<<Οι εταιρίες και οι κριτικοί μου λένε ότι πρέπει να ξεφύγω από μπλουζ ροκ..Αλλά αν θα άλλαζα τώρα, θα ήμουν ανέντιμος. Υπάρχουν γύρω μου τόσες μπάντες της ποπ μουσικής βιομηχανίας και τόση ντίσκο που δεν υπάρχει λόγος να κάνω και εγώ τα ίδια. >>
Όμως ο Ρόρι μπορεί να παίζει μπλουζ ροκ αλλά είναι πιο πανκ από τις νεόκοπες μπάντες του κινήματος. Έχει ακολουθήσει τη φιλοσοφία του πανκ, την ανεξαρτησία και την προτροπή του "καν' το μόνος σου" πολύ πριν ο Τζόνι Ρότζερς φτιάξει τους Sex Pistols. Στέκεται μακριά από τη μουσική σκηνή και προτιμά να πειραματίζεται με το δικό του μουσικό μίγμα. Και φυσικά δίνει ακατάπαυστα συναυλίες..
Στις 14 Ιουνίου του 1995 ο Ρόρι Γκάλαχερ πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου ύστερα από επιπλοκές της μεταμόσχευσης νεφρού στην οποία είχε υποβληθεί μερικές μέρες πριν. Ήταν μόλις 47 χρονών. Ο τάφος του στο κοιμητήριο του Σεντ Όλιβερ έξω από το Μπλάινκολινγκ κοντά στο Κορκ στολίζεται μ' ένα σουρεαλιστικό μνημείο. Είναι το αντίγραφο του βραβείου που είχε πάρει το 1972 ως ο καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς.
<<Δε με νοιάζει ο θάνατος..>> έλεγε.
<<Πιστεύω ότι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί είναι να δώσω μια συναυλία όπου ούτε θα ιδρώσω ούτε θα μεταφέρω το πάθος μου στο κοινό. Αυτό θα ήταν ο θάνατος για μένα>>..
" Στο Κορκ αρχίζεις να τραγουδάς πριν καν μπουσουλήσεις. Όλη μου η οικογένεια τραγουδούσε. Οι Ιρλανδοί πάντα τραγουδάνε πάνω από ένα ποτήρι μπύρα "
Στα εννέα του χρόνια πήρε την πρώτη του ακουστική κιθάρα και στα δώδεκα την αντικατέστησε με την πρώτη ηλεκτρική του, ενώ συμμετείχε και σε μια Showband, την Fontana, παίζοντας σε αίθουσες χορών. <<Ήταν ο μόνος τρόπος τότε να βγάζεις χρήματα από την ηλεκτρική κιθάρα>> έλεγε. <<Στα δεκαεπτά μου όμως αποφάσισα να τους εγκαταλείψω. Είχα ήδη γράψει τα δικά μου τραγούδια και έψαχνα μπάντα για να τα δοκιμάσουμε στο κοινό>>.
Έτσι, μαζί με τον ντράμερ Τζον Κάμπελ και τον μπασίστα Όλιβερ Τάλμποτ πήγαν στο Αμβούργο όπου έπαιζαν το μπλουζ ροκ του Ρόρι. Για τον Ρόρι το Αμβούργο στα μέσα του '60 ήταν ο ιδανικός τόπος για μια ροκ μπάντα. Ένα χρόνο αργότερα παίζει στα κλαμπ του γερμανικού λιμανιού με τους Taste, τον Τζον Γουίλσον στα ντραμς και τον Ρίτσαρντ ΜακΚράκεν στο μπάσο. Οι κριτικές της εποχής τους συνέκριναν με τους Cream και τους Jimi Hendrix Experience. Οι Taste άντεξαν δύο χρόνια, κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους και διαλύθηκαν στις αρχές του 1971 εξαιτίας "εσωτερικών διενέξεων".<<Η σάγκα των Taste είχε φτάσει στο τέλος της τότε..>> έλεγε ο Ρόρι. <<Όχι μόνο δεν ήμασταν δημιουργικοί αλλά δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνία μεταξύ μας..>>
Ο Γκάλαχερ μέσα στη δεκαετία του '70 κυκλοφόρησε δέκα δίσκους. Ανάμεσά τους, δίσκους-ορόσημα στην πορεία του, όπως το Tatoo, το Against The Grain και το Calling Card. Tην ίδια εποχή διέσχιζε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με μαραθώνιες περιοδείες. Ο δίσκος "Rory Gallagher" κυκλοφορεί το 1971 και πουλάει 35.000 αντίτυπα. Έχοντας αποκτήσει αυτοπεποίθηση και σταθερή μπάντα, τον μπασίστα Τζέρι ΜακΑβόι και τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ, ο Ρόρι κυκλοφορεί τον ίδιο χρόνο τον "Deuce".
" Έχω προετοιμαστεί να παίζω σχεδόν καθημερινά..Γιατί μόνο με τις συναυλίες χτίζεις μια αυθεντική και σταθερή επικοινωνία με το κοινό σου. "
Ο δίσκος του "Live in Europe", από τη θριαμβευτική του περιοδεία στην Ευρώπη, γίνεται χρυσός στη Βρετανία. Ωστόσο, ο Ρόρι θεωρούσε πιο σημαντικό γεγονός την πρόσκληση του ήρωά του, του μπλούζμαν Μάντι Γουότερς, να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις του "The London Muddy Waters Seasons". To 1973 επιστρέφει στο στούντιο για να κυκλοφορήσει πρώτα τον δίσκο "Blueprint" και μετά τον "Τatoo". Tην ίδια περίοδο συμμετέχει ως κιθαρίστας στο "The Session" του Τζέρι Λι Λιούις στο Λονδίνο, ενός άλλου ήρωά του.
<<Υπήρχε μια διάχυτη αίσθηση απειλής και παραφροσύνης, όποτε ο Τζέρι ήταν στο στούντιο>> διηγιόταν ο Ρόρι. <<Αν κάτι τον ενοχλούσε, αμέσως σήκωνε το αριστερό μπατζάκι του παντελονιού του, όπου σε μια θήκη στον αστράγαλό του είχε κρυμμένο το όπλο του!>>..
Όσο για την ιστορία με τους Rolling Stones τον επόμενο χρόνο, <<..απλά μετά την αποχώρηση του Τέιλορ έψαχναν κιθαρίστα και δοκίμαζαν μια σειρά από μουσικούς>> έλεγε ο Ρόρι. <<Πήγα και εγώ, ο Μικ με ήθελε, αλλά είχε συνεχείς συγκρούσεις με τον Κιθ, και πίστεψα ότι τελικά διαλύονταν οπότε κ έφυγα για περιοδεία. Δεν ήθελα να ρισκάρω με μια μπάντα όπου υπήρχε τόση ένταση, και τελικά πήραν τον Ρόνι Γουντ>>.
Το 1974 κυκλοφορεί τον δίσκο "Ιrish Tour" με ζωντανές ηχογραφήσεις του από τις συναυλίες στο Δουβλίνο, το Κορκ και το Μπέλφαστ. Είναι η εποχή που θεωρείται ήρωας από τους Ιρλανδούς επειδή είναι ο μόνος μουσικός που τολμάει και παίζει μέσα στο φλεγόμενο Μπέλφαστ. Ο ίδιος όμως αρνείται αυτήν την τιμή. <<Απλά δεν ξεχωρίζω τη Βόρεια Ιρλανδία από την υπόλοιπη πατρίδα μου>> εξηγούσε. <<Και εκεί οι άνθρωποι είχανε περισσότερη ανάγκη από τη μουσική μου. Δεν είμαι ήρωας. Αλλά αν οι βρετανικές κατοχικές δυνάμεις είχαν εμποδίσει τη συναυλία, σίγουρα θα γινόμουν ήρωας>>.
Παρά τη στάση του στο ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Γκάλαχερ ποτέ δεν έγραψε κάποιο τραγούδι διαμαρτυρίας. <<Μετά το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, γράφτηκαν τόσα πολλά τέτοια τραγούδια που τώρα έχουν χάσει κάθε επιρροή στο κοινό>> υποστήριζε. <<Από την άλλη, όλα τα τραγούδια αυτού του είδους μοιάζουν με πρωτοσέλιδους τίτλους εφημερίδας. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι κάποιος μπορεί να ακούει τα τραγούδια μου με την ίδια απάθεια που διαβάζει την πρωινή του εφημερίδα>>.
" Ποτέ δεν έχω έτοιμες λίστες τραγουδιών στη συναυλία. Βγαίνω στη σκηνή και τότε αποφασίζω τι θα παίξω. Απεχθάνομαι τα στερεότυπα.. "
Τον Σεπτέμβρη του 1981 ο Ρόρι Γκάλαχερ έρχεται και στην Ελλάδα, όπου υπάρχει φανατικό κοινό, για μια συναυλία στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Εκεί παίζει μπροστά σε 40.000 άτομα.. <<Είδα τις πρώτες φλόγες να ξεπηδάνε από το πίσω μέρος του γηπέδου..>> διηγιόταν ο Ρόρι. <<Οι δρόμοι της Αθήνας καίγονταν, επειδή, απ' ό,τι άκουσα, δεν άφηναν τον κόσμο να φτάσει στη συναυλία. Οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε πεδίο μάχης και η Αστυνομία έριχνε συνεχώς δακρυγόνα. Ήταν μία από τις χειρότερες καταστάσεις που έχω ζήσει. Φύγαμε από τη σκηνή κλαίγοντας από τα δακρυγόνα. Στα παρασκήνια όλοι ήταν πανικόβλητοι. Ανάμεσα στους διοργανωτές υπήρχαν και κάτι τύποι που έμοιαζαν με παραστρατιωτικούς και τριγυρνούσαν κοιτώντας μας απειλητικά. Έτσι μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Στη διαδρομή όμως μείναμε από βενζίνη και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε στους αθηναϊκούς δρόμους όπου οι νέοι συγκρούονταν με την Αστυνομία. Ήταν ένας εφιάλτης, αλλά η συναυλία ήταν μία από τις καλύτερες που είχαμε δώσει ποτέ!>>.
Στο μεταξύ το πανκ είχε ξεσπάσει, το μπλουζ ροκ έμοιαζε πια παλιό, αλλά ο Ρόρι συνέχιζε τη μοναχική του πορεία. <<Δε με νοιάζει όταν με αποκαλούν ανεξάρτητο, αλλά δε θα ήθελα ποτέ να είμαι ο τελευταίος σταυροφόρος σε οτιδήποτε..>>
<<Οι εταιρίες και οι κριτικοί μου λένε ότι πρέπει να ξεφύγω από μπλουζ ροκ..Αλλά αν θα άλλαζα τώρα, θα ήμουν ανέντιμος. Υπάρχουν γύρω μου τόσες μπάντες της ποπ μουσικής βιομηχανίας και τόση ντίσκο που δεν υπάρχει λόγος να κάνω και εγώ τα ίδια. >>
Όμως ο Ρόρι μπορεί να παίζει μπλουζ ροκ αλλά είναι πιο πανκ από τις νεόκοπες μπάντες του κινήματος. Έχει ακολουθήσει τη φιλοσοφία του πανκ, την ανεξαρτησία και την προτροπή του "καν' το μόνος σου" πολύ πριν ο Τζόνι Ρότζερς φτιάξει τους Sex Pistols. Στέκεται μακριά από τη μουσική σκηνή και προτιμά να πειραματίζεται με το δικό του μουσικό μίγμα. Και φυσικά δίνει ακατάπαυστα συναυλίες..
Στις 14 Ιουνίου του 1995 ο Ρόρι Γκάλαχερ πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου ύστερα από επιπλοκές της μεταμόσχευσης νεφρού στην οποία είχε υποβληθεί μερικές μέρες πριν. Ήταν μόλις 47 χρονών. Ο τάφος του στο κοιμητήριο του Σεντ Όλιβερ έξω από το Μπλάινκολινγκ κοντά στο Κορκ στολίζεται μ' ένα σουρεαλιστικό μνημείο. Είναι το αντίγραφο του βραβείου που είχε πάρει το 1972 ως ο καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς.
<<Δε με νοιάζει ο θάνατος..>> έλεγε.<<Πιστεύω ότι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί είναι να δώσω μια συναυλία όπου ούτε θα ιδρώσω ούτε θα μεταφέρω το πάθος μου στο κοινό. Αυτό θα ήταν ο θάνατος για μένα>>..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου